İşte ben geldim Yusuf..
Yine sana geldim..
Uykusunda düşen şehirler gibi
Bir gecede düştü kalbim..
İşte al sana kalbimin ikindisi
Eskidim..
Tükendim.
Akşama dayandım Yusuf..
Gözlerimin haresinden kaç Eylül geçti
Ellerimden kaç yaprak döküldü bilmiyorum
Tenimden ilmek ilmek kaç bahar söküldü..
Çok yürüdüm..
Çok yoruldum..
Çok eskidim..
İsmin kırılgan parmaklarımın arasında kaldı Yusuf…
Bir ikindi yağmuru kadar kısa
Bir sabah alacası gibi erken
O gözlerin kadar çocuk
O omuzlarım kadar yaşlı bir sevdayla
Durma git be Yusuf…
Gözlerinde dağlar birikmiş Yusuf
Hani gelmedi ki o gün
Yürüse dağlar..
Atılsa hallaç pamukları gibi…
Yağmurlarıma kıtlık vurdu Yusuf
Nasıl devirsem gözlerine oturmuş dağları…
Yüreğinde kıssalar birikmiş Yusuf
Nasıl silsem o güçlü mısraları…
Geceyle gündüzün tam ortasında.. Karanlıkla aydınlığın arasında.. Küçük yatağında bir çocuk göz kapaklarını araladı.. Önce şaşkın gözleri etrafı taradı, bir an mutlu, bir an öfkeli ve hepsinden öte mü’min gözleri.. Giydiği düş gömleğinin içinden sıyırmaya çalıştı bedenini.. Ama hala kulaklarında o tırmalayan sesi Azâzil’in: Dağılın, iş başına!
Kalktı.. Perdeyi araladı.. Düşlerinin düğmelerinden hayatı araladı.. Ayın ışığı karda.. Karın beyazı ayda.. Yüzünden bir parça rüzgar geçti; öfkeli.. Bir büyük dalga geçti; alaylı..
Yeniden ilikledi düş gömleğinin düğmelerini.. Çıplak ayaklarıyla dolabına yol buldu.. Kutusunu aldı eline.. Taş dolu cam kutuyu.. Taşlar; Ebabil’in taşları.. Kudüs çocuklarının ellerinin ayasına kaderleri çizilmiş..
İbrahim.. Ta sınırların ötesinde küçük elleri taş toplayan çocuk.. Kardeşlerine umut ve yardım, cellatlarına ise kin ve nefret biriktiren çocuk.. İki kaşının arasına Hz. İbrahim’in öfke mührü vurulmuş.. Şeytanı gördüğü anda iliklerine işleyen o öfke.. Gözleri mü’min gözleri.. Gözleri Kudüs yüreği..
İbrahim’in küçük elleri, taşlı elleri, Ebabil elleri..
Önünde daha el değmemiş mahrem bir kar hikayesi..
Bir taş.. Bir delik..
Bir taş daha.. Bir gedik..
Her taş, bir baş.. Şeytanların başları..
Şimdi yüzünde ay ışığı.. Kar parıltısı..
İki kaşının arasında serinleyen öfke.. “Sen kim oluyorsun? Her bir evladını toplasan kaç edersin? O mundar ellerin kalplerimize değecek kadar güçlü mü?”
Yüzünde Azâzil’in bütün oturumlarıyla alay eden bir gülüş.. Dudaklarında Kudüs güneşi.. Gözleri Kudüs güzeli.
………………….
Ne çok şey demektir bir gece… Hayatı zindan eden geceler… Hayalleri umman eden geceler… Ancak bu gece; ne yaşadıklarınıza benzer nede yaşayacaklarınıza… Karanlık gecelerden aydınlık sabaha ulaşmak üzere, sizleri “Şeytanın Bir Gecesine” davet ediyoruz… Sadece bir gece… Ama ne gece!..
Ummu Reyhane
İndirmek İçin;
http://www.archive.org/download/EyvahocuumueytanmEitiyor_988/EyvahocuumueytanmEitiyor.pdf
İsteme Adresi;
Hüner Yayınevi
Rampalı Çarşı No:14 Meram/KONYA
Tel: (332) 350 91 05
| Tel: (332) 350 91 05 | |
 |
Fax:(332) 351 40 01 |
|
huner@hunerkitabevi.com |
Düşlerimi üzerimden silkeleyip de sana koştuğum o mevsimden çook sonra.. Yeis dolu uykusuz biten gecelerin ardında.. Rüyalarıma siyah hüzünlerin düştüğü sabahlarda..
Kaç zamandır sükut renkli heceler serptim gözlerine.. Gurbet gurbet kopup gidişini, umudun o safiyet sızan camlarından gözledim.. Sustum, bekledim de anlarsın sandım.. Anlarsın diye suskunluğun ince perdesiyle incitmeden ulaşmaya çalıştım gönlüne..
Oysa bilemedim..
Suskunluğumun hecelerinin artık kalbine yabancı durduğunu.. Sitemkar bakışlarımın canına batmadığını bilemedim.. Yaşadığımız onca ak çehreli hatıranın üzerinden kara kalemlerle mi geçtin yoksa? Yoksa.. Gerisini getiremedim..
Bu sabah acılarımla biledim kalemimi.. Suskunluğum bir bıçak olup yakmadı içini ama belki sözlerim bir kurşun olup kanatır yüreğini..
Rabbimin şahitliği dururken semalarda, bir de sen şahittin şimdi.. Sadece; cennete giden yolda adımlarım adımlarına denk düşsün istedim.. Susuz çöllerimde bir damla ab-ı hayatım olasın.. Karanlık günlerime güneş katasın..
Bunun için sana anlatmamı usançlı bir iş bilmedim hiç.. Rabbim lütfetti de, tüm güzellikleri ayet ayet sundum kalbine.. Sen surelerin lafzını öğrenirken, surelerden kalbe köprü kurmayı öğrettim sana.. Sen iyiyi, güzeli benimle adaş bilirken, sana güzelliğin efendisini, iyiliğin gerçek sahiplerini gösterdim..
İstedim ki; bende kalmayasın, aşasın bendini.. İstedim ki; sende kalmayasın, yarasın seddini.. Bakışların hep vahyin zirvelerinde dolaşsın istedim.. Alnının ortasına dünya kırışığı gelip de oturmasın.. Kalbinin ritimleri cennete ayarlı kalsın istedim..
Sen, ardından suskunluğa adandığım!
Sanma ki, yaşamayı yazmaya değiştim..
Yokluğunda dudaklarıma kelam
Parmaklarıma kalem yakıştı sanma..
Hala sükut renkli heceler solumaktayım
Kurşunu kalemden daha çok severek
Ameli sözden üstün bilerek..
Ancak kimi zaman Eylül düşlerine de bir şiir düşer
Kırık melodiler çırpınır yaralı tuşlarında gecelerin..
Öyle bakma,
Kalbime düşen arzular alnıma düşmeyince
Hecelerim hicranla sarsılır..
Sevdalarına çarmıhlar gerilmiş ceylanlar gibi
Kirpiklerimin dar ağacında inciler sallanır..
Sen, uçurtmalarını yıldız yıldız göğe saldığım!
Ayrılığın tarihi hangi takvimde hesaplanır?..
Bağrımda biriktirip de bir yere koyamadığım acılar
Hangi limanlara salınır?..
Sen, yanaklarından gülüşler derlediğim!
Rüyalarıma düşen siyah hüzünler
Hangi seherlerde aklanır?..
Sen, her kapıdan çıkışını veda bildiğim!
Kalma git artık..
Gelişlerin hep bir aldanış
Hep bir nefes vakti..
Kavruk gönlümde bir serap her biri..
Aklım çoktan belledi
Yere değil göğe olan aidiyetini
Ama gözlerimde bir ısrar
Her seferinde kalbimde bir vefasızlık bilgiye..
Ne ağlayabiliyorum herkes gibi
Ne konuşup anlatabiliyorum..
Yanaklarımdaki gülleri kaç kez kanattı içimdeki feryat
Kaç duvar örüldü dudaklarıma
Hecelerim savruldu birer birer
“İşte bugün bileğim kavi, yüreğim kallavi” dediğim
Kaç ucu başlanmış şiir kaldı masamda..
Sen git,
Yüreğimdeki ah’a bakıp da kalma oralardan..
Gidin,
Yuvasına kurşun dizilen çocukluğum
Tebessümlerim
Şiirlerim
Hecelerim..
Bana saçlarının kardeş kokusu kalsın sadece
Bir de kalbimin ritmi olmuş temenniyle
“Fe henien lekeş şehadeh”
Sen git sevdiğim
Al götür her tarafı sensizlik olan yanlarımı..
Nasıl olsa ben dayanmakta dağlarla yarışıyorum
Ağıtlarda yağmurla..
Koyuyorsa yokluğun kanıyorum
Arıyorsa gözlerim ağlıyorum..
Nasıl olsa ben her gece erken bir düşe uyuyorum
Her sabah bağrıma bir kurşun sıcaklığı
Dudaklarıma bir şehadet aydınlığı bekliyorum
“Acileten ğayra acilih” diyorum
Ertelenmeden, gecikmeden..
Sen git sevdiğim, aldırma da git..
Git artık..
SARISALKIM KUŞUYLA SERÇENİN ARASINDA
Gece…
Günün bağrına usulca bir hançerin sokulduğu zaman, içini kanatır gibi…
Renklerin eşyadan ellerini çektiği, anın gölgelendiği, günün toza bulandığı, umutların yerden göğe çevrildiği, günün solduğu, gülün solduğu zaman…
Genç kız gözlerin aydınlığa tutulduğu yere doğru yürüdü. Varlığın uçsuz bucaksız konağındaki nazlı konuk gibi yürüdü.. Elbisesinin etek çizgilerinden yere uzanan bir vakar ve bir istihyayla.. İlk bakışın safiyetinde büyüyen, koşulsuz, kendiliğinden bir sevda gibi..
Sonra durdu genç kız.. Duru bildi, durağı bildi bir eylem öncesinde.. Mikrofonu eline alıp başını kaldırdığında nice bakışlar değdi gözlerinin kahverengi iklimine.. Al al oldu yanakları ve avuçlarının içinde bir buğu.. Sesi yirmisinde bir genç kızın berrak, lekesiz nefesiydi.. Dalga dalga yayılan salonda.. Yetmişinde bir ihtiyarın ise yükü vardı, nefesinin kıvrımlarında.. Titrese bile tükenmemiş.. Eğilse bile devrilmemiş..
Öyle ağırdı ki üzerine yıkılan mana, halini bilindik kelimelerle ifade edemezdi..
Bir acı ki kelamda bu halin karşılığı yoktu acıdan başka.. Bir ğaşiye bürüdü etrafı.. Sonra suranın üflenişi âna taşıdı tüm çehreleri.. Susmuştu her şey.. Beklemedeydi kainat.. Ve daha kelimeler heceye dökülmeden, söz birliği etmişçesine bütün yüreklerde çalmaya başladı acının ince fonu..
Söz düştü.. Ama kendisinden başka hiç kimsenin anlayamayacağı gün gibi ortada bir lisanın karşısında lâl-ü ebkem gibi..
“Cuma’ydı o gün.. Varlıklar aleminin bayramıydı.. Gencin gözlerine sefer düşmüştü ve telaşelerine.. Son birkaç parçayı da aceleyle koydu çantasına.. Bir yolcunun azığı kadardı yükü.. Yerden bakan “Gelecek nasıl olsa” derdi, gökten bakan “Çoğuna ne ihtiyacı olacak.”
Ummu Reyhane 